Mijn ouders waren nog maar nauwelijks 8 maanden getrouwd, toen zij door bemiddeling van pa's werkgever, Shell Nederland N.V., aan de Wassenaarseweg in Den Haag, in juni 1946 de woning aan de Scheveningselaan 154 kregen toegewezen. Nou woning, het was net als de meeste resterende woningen in Kijkduin compleet leeggehaald. Geen vloeren, geen ramen, alles gesloopt, water en elektra, kortom, ze kregen een huis, maar moesten het wel zelf weer bewoonbaar maken. De materialen kregen zij overigens van de gemeente Den Haag, maar voor de rest moesten zij alles zelf doen. Nou was mijn vader handig genoeg, alleen ze hadden de woning niet voor hun zelf. Door de enorme woningnood werden ze verplicht om een ander gezin in huis te nemen. Dat leidde tot flink wat spanningen, totdat in februari 1947 mijn oudste broer Hans werd geboren en ze het 'alleenrecht' kregen van de woning. In 1949 werd broer Kees geboren en in 1956 ondergetekende. De periode tot aan ons vertrek in 1962 staat bij ons alle drie in ons geheugen gegrift als de allermooiste tijd van ons leven. Een onbezorgde jeugd in een prachtige omgeving. Spelen op straat, in onze eigen duinpan achter het huis, 'het dal' genoemd, in de duinen, lopend naar het strand, alles kon, het was in Kijkduin één grote familie. Allemaal 'ooms' en 'tantes' (want zo werden alle buren door ons genoemd), die ook altijd een oogje in het zeil hielden. We kregen ook veel bezoek van familie uit Rotterdam, die bij ons altijd graag vakantie vierde. Ook verhuurden wij tijdens Pasen en Pinksteren kamers aan Duitse gasten. De familie Grönemeier uit Bochum zijn jarenlang trouwe bezoekers geweest en lang daarna goede vrienden gebleven van mijn ouders.

Rel in Kijkduin

Maar mijn ouders hadden intussen hele andere zorgen. In mijn geboortejaar brak er een flinke rel uit op Kijkduin, getuige dit krantenartikel van 27 oktober 1956, wat mijn vader, tot aan zijn overlijden in 2011, altijd in zijn portefeuille bewaard heeft. De huurwoningen, die tot die tijd nog steeds eigendom van de gemeente waren (het Huisvestingsbureau), werden onderhands verkocht aan een makelaarsbureau, en de huurders kregen geen kans om hun woning (bewoond) te kopen. Sterker nog, de huren gingen fors omhoog en de vraagprijzen waren dusdanig, dat het merendeel van de huurders dit niet meer konden opbrengen. Zo ook mijn ouders, de initiatiefnemers van deze protestactie, die - uiteindelijk - tevergeefs bij het Huisvestingsbureau hebben aangeklopt om deze beslissing terug te draaien. De vraagprijs ( in 1956) was uiteindelijk ƒ 29.000,- en dat kon mijn pa toen met geen mogelijkheid opbrengen.

Het zou het begin worden van lang getouwtrek. Ons huis werd verkocht en zo kregen wij een nieuwe eigenaresse, die al snel liet weten dat zij er zelf graag in wilde gaan wonen. Gelukkig bood de huurbeschermingswet mijn ouders nog enig vertrouwen en moest de eigenaresse voor een vervangende woning zorgen, binnen 3 jaar. Uiteindelijk is dat gelukt en kregen wij een nieuwbouwwoning aangeboden in Rijswijk. Het vertrek uit het vertrouwde Kijkduin was onomkeerbaar en op 31 juli 1962 vertrokken wij voorgoed uit de Scheveningselaan 154, naar de moderne doorzonwoning in de nieuwbouwwijk Steenvoorde II.

De Japanse Kers

Voor mijn ouders en zeker voor mijn moeder, was dit een heel verdrietig afscheid. Het prachtige huis, ondanks alle gebreken en het slechte onderhoud, was haar trots. Onze huiskamer was telkens weer anders ingericht. Maar ook buiten kon mijn moeder enorm genieten. In de achtertuin, waar het duingras vaak tot aan mijn knieën stond, bloeide elk voorjaar de Japanse kers. Groot was dan ook haar verdriet, toen wij kort na onze verhuizing een kijkje gingen nemen, en zagen dat ons speeldal was opgevuld met puin en troep én met de omgezaagde Japanse Kers...

Ook al heb ik het maar heel kort bewust meegemaakt, alle herinneringen zijn dankzij de talloze foto's en dia's van mijn vader en moeder voor altijd vastgelegd. De belangstelling voor de geschiedenis van Kijkduin is later pas gekomen, toen ik het uitgebreide foto-archief had gedigitaliseerd en ik mij ben gaan verdiepen in de (voor)oorlogsperiode van Kijkduin. Dit heeft geleid tot mijn Facebookpagina Geschiedenis-Kijkduin en nu dus deze website.