Fred Siliakus reageerde op deze foto op de Facebook-pagina. Hierop is de EHBO-post te zien, die bij de zuidelijke strandopgang stond. Hij en z’n broers en zus hebben dierbare jeugdherinneringen aan die tijd, eind jaren ’50, begin jaren ’60, toen hun vader Koos Siliakus daar werkte als EHBO-er.
Fred vertelt hierover het volgende verhaal.

Werken op de EHBO-post

“Een stukje strandplezier uit eind jaren ’50, begin jaren ‘60 op Kijkduin (Den-Haag zuid). Kijkduin was toen amper bewoond, er was veel zand, een paar houten loodsen, zoals de fietsenstalling naast Hotel Zee en Duin en op het strand was ook een politiepost.”

“Ons vader Koos (Jacobus Cornelis) Siliakus (1919-1999) haalde zijn EHBO-diploma bij zijn werk, Vredestein in Loosduinen, en bemande de EHBO-post op het strand van Kijkduin (het witte huisje in het midden op de foto).”

“Om de 14 dagen in het weekend waren we daar te vinden. Vanaf de Oudemansstraat in Den Haag was het een roteind fietsen, maar we waren wel wat gewend in die tijd. We gingen ook wel eens met de bus (lijn 4) als moeder meeging. Bus 4 had zijn eindpunt op de Balsemienlaan, wat nog een aardig stukje lopen was naar het strand. We hebben het altijd leuk gevonden op het eigen afgezette stukje strand met een tent erop en een windscherm. Op de vloer van het huisje lag altijd zand, er stond ook een zwartleren behandeltafel(bed).”

Kwallenbeten

“Als het oostenwind was stonden de watten en de ammoniak (waar ik een keer van flauwviel) al klaar om de kwallenbeten te behandelen. Ook werd vader wel eens weggeroepen om iemand te helpen, die in glas was getrapt en niet naar de post kon komen. Zoekgeraakte kinderen werden ook gestald bij het huisje, zodat ze weer opgehaald konden worden door hun ouders. Als het druk was moesten de mensen buiten het afgezette stukje strand wachten.”

‘Dassist Mein Kooil!’

“Op de foto hieronder is rechts van het huisje een kuil te zien, ongetwijfeld met Duitse toeristen! Als ze de volgende dag terugkwamen, claimden ze de kuil weer: “Dassist mein Kooil!” Dat zette weer veel kwaad bloed bij de Nederlanders, bij wie de herinneringen aan de oorlog nog vers in het geheugen lagen!”

“Het vliegtuigje was een gewilde vlieger, daar kon ik uren mee spelen. Ik heb ‘m nog steeds in bezit! Het strand van Kijkduin was gelukkig niet zo druk als op Scheveningen. Soms kregen we ook een zakje patat (in olie gebakken), wat toen wel bijzonder was.”
“De weg terug was langs vv Westerkwartier en PDK, het Milvakamp, Bosjes van Pex en een groot grasveld waar regelmatig met miniatuurauto’s werd gereden.
Onze leeftijden varieerden van 4 t/m 15 jaar en we vonden het een mooie tijd.”

Fred Siliakus